علائم بیماری اوتیسم و روش های درمان آن در کودکان

[contact_info title= “علائم بیماری اوتیسم و روش های درمان آن در کودکان”] 

در دنیای به ظاهر پیشرفته امروزی همواره بشر در معرض ابتلا به معضلات و آسیب‌های مختلف و متعددی قرار می‌ گیرد. انواع بیماری‌های جسمی و اختلالات روانی سایر افراد را تهدید می‌کند و با وجود پیشرفت و گاهی، هیچ گونه درمان قطعی برای برخی اختلالات و بیماری‌ها وجود ندارد و به عبارتی راه‌های درمانی همه به عنوان مسکنی موقت نقش آفرینی می‌کنند.

اختلال اوتیسم یکی از مواردی است که به گفته کار شناسان از جمله عوارض زندگی در شهر‌های صنعتی و پر استرس است و در کنار تاثیر وراثت در انتقال این اختلال، سهم استرس و معضلات زندگی در جوامع شهری نیز قابل اهمیت است. تیم نویسندگان مرکر روانشناسی کودکان  الو مشاوره در این مقاله قصد دارند تا در مورد “علائم بیماری اوتیسم و روش های درمان آن در کودکان” اطلاعات بیشتری را در اختبارتان قرار دهند.

علت اوتیسم چیست؟

دانشمندان دقیقا نمی‌دانند چه عاملی باعث اوتیسم می‌شود. در گذشته به کودکان اوتیسم به چشم معلول نگاه می‌کردند و برای معلولیت و اوتیسم تفاوتی قائل نبودند. امروزه اکثر دانشمندان بر این باورند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی باعث ایجاد اوتیسم می‌شود. تحقیقات اخیر تایید کننده اختلالات ژنتیکی متعددی است که می‌تواند فرد را به اوتیسم مبتلا کند. درگیر شدن چندین ژن و عوامل متابولیک یا بیوشیمیایی می‌تواند باعث اختلالات بیماری اوتیسم شود.

تحقیقات دیگر به دنبال عوامل محیطی، از جمله قرار گرفتن در معرض ویروس‌های خاص می‌باشد. در طی دهه گذشته، تعداد قابل توجهی از موارد تشخیص اوتیسم در سراسر جهان افزایش چشمگیری داشته است. کارشناسان نمی‌دانند که آیا این به این دلیل است که اختلال واقعا در حال افزایش است یا اینکه پزشکان آن را به طور موثر تشخیص نداده‌اند. اوتیسم انواع گوناگونی از جمله: کلاسیک، سندرم رت، سندرم آسپرگر، اختلال زوال پذیری کودک و اختلال رشدی فراگیر دارد.

تشخیص اوتیسم در بدو تولد ممکن است؟

علائم اوتیسم معمولا از ۹ ماهگی قابل تشخیص است، اما در ۳-۲ سالگی کاملا مشخص می‌شود مگر در موارد بسیار خفیف که ممکن است در نوجوانی یا جوانی تشخیص داده شود. علائم در ۳ حوزه ارتباط، کلام و علایق و رفتار‌های تکراری دیده می‌شود.

علائم بیماری اوتیسم در کودکان

اختلال تکلم:

از نظر کلامی، کودک مبتلا به اوتیسم دچار تاخیر است. یک کودک طبیعی در یک سالگی می‌تواند تک کلمه ادا کند و در ۱.۵ سالگی ۳-۲ کلمه را با هم ترکیب می‌کند، اما کودکان مبتلا به اوتیسم یا کلام ندارند یا در مقایسه با سن شان دچار تاخیر کلامی اند یا کلام دارند، اما معنی دار نیست و کلام دیگران را اکو می‌کنند.

کودک مبتلا به اوتیسم من نمی‌گوید:

در روند طبیعی رشد، کودکان به محض آنکه من را درک می‌کنند، دیگر از نام خود برای بیان خواسته هایشان استفاده نمی‌کنند در حالی که کودک مبتلا به اوتیسم شناختی از من ندارد و خود را با نام صدا می‌زند؛ مثلا می‌گوید: به علی آب بدید! این نشانه خوبی نیست.

ارتباط  یک طرفه:

کودک مبتلا به اوتیسم نمی‌تواند درست ارتباط برقرار کند و گفتارش جهت دار نیست. ممکن است محتوای کلام با سنش متناسب نباشد یا بدون توجه به صحبت‌های دیگران فقط در مورد علایق خود صحبت کند. در واقع کودک مبتلا به اوتیسم نمی‌تواند تبادل اطلاعات کند. این کودکان به لبخند یا خستگی دیگران توجهی ندارند و نمی‌توانند نوبت را رعایت کنند. آن‌ها ارتباط یک طرفه برقرار می‌کنند و به همین علت ارتباطشان موثر نیست.

واژه سازی غیرطبیعی دارند:

ممکن است واژه سازی به شکل بازی در کودکان عادی هم دیده شود، اما جایگزین کردن همیشگی واژه ها، مختص مبتلایان به اوتیسم است. مثلا کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است همیشه به باب اسفنجی، بنگی بگوید.

اوتیسم گاهی خفیف است، گاهی شدید:

در گذشته اوتیسم به ۵ گروه تقسیم می‌شد، اما امروزه می‌دانیم که اوتیسم نوعی اختلال رفتاری است و طیف بندی دارد. ممکن است فردی تمام علائم را داشته باشد و در طیف شدید اوتیسم باشد و به شکل فردی در خودمانده در جامعه ظاهر شود و ممکن است فقط مشکل ارتباطی داشته باشد؛ مثلا نتواند دوست صمیمی داشته باشد و احساسات دیگران را درک کند و در گروه مبتلایان به اوتیسم خفیف دسته بندی شود.

ساعت‌ها با یک وسیله سرگرم می‌شوند:

کودک طبیعی مدت توجه کوتاهی دارد یعنی شاید نهایتا ۵ دقیقه با یک اسباب بازی بازی کند و بعد آن را رها کند و سراغ بازی دیگری برود. کودک طبیعی، چون محرک‌های مختلف را آزمایش می‌کند، پیشرفت می‌کند، اما کودک مبتلا به اوتیسم ساعت‌ها یک بازی تکراری انجام می‌دهد.

محو پنکه و لباسشویی می‌شوند:

این کودکان به چرخیدن یا به وسایلی که می‌چرخد مثل پنکه و لباسشویی علاقمند هستند و ممکن است ساعت‌ها خود را با تماشای آن‌ها سرگرم کنند. ممکن است زنجیری را تکان دهند یا به موسیقی‌های ثابت واکنش و علاقه شدید نشان دهند.

مثل کودکان دیگر بازی نمی‌کنند:

این کودکان بازی‌های تخیلی ندارند. کودکان از ۱.۵ تا ۲ سالگی وارد بازی‌های نمادین می‌شوند؛ مثلا ممکن است از یک تکه پازل به عنوان لیوان چای استفاده کنند یا عروسک شان را روی پا بگذارند و تکان دهند. این بازی‌ها به رشد طبیعی کودک کمک می‌کند، اما مبتلایان به اوتیسم این توانایی را ندارند. آن‌ها با اسباب بازی‌ها آن گونه که باید بازی نمی‌کنند؛ مثلا ممکن است به جای راه بردن ماشین‌های اسباب بازی روی زمین، آن‌ها را پشت هم بچینند و قطار کنند.

ارتباط چشمی ندارند:

در موارد متوسط تا شدید، این کودکان ارتباط چشمی ندارند، اما در موارد خفیف فقط ارتباط کلامی برقرار نمی‌کنند.

نبوغ خاصی در برخی مسائل دارند:

متاسفانه دو سوم کودکان مبتلا کم توان ذهنی هستند و یک سوم آن‌ها هوش معمولی دارند. این کودکان در برخی مسائل نبوغ خاصی دارند. مثلا ممکن است علاقه خاصی به سیاره‌ها داشته باشند و با کمترین تلنگری اطلاعاتی را در این زمینه حفظ کنند و اگر در جمع قرار بگیرند در مورد این مسائل صحبت کنند. معمولا هم به پیام‌های ارتباطی دیگران مثل اینکه بس است یا خسته شدیم توجهی ندارند.

توان هم ذات پنداری ندارند:

کودک مبتلا به اوتیسم درک کاملی از احساسات دارد. او می‌تواند مادرش را بغل کند و ببوسد یا دلیل گریه اش را جویا شود، اما در سنین بالاتر که انتظار‌ها از او بیشتر می‌شود، ممکن است در این زمینه دچار مشکل شود. کودک مبتلا به اوتیسم توانایی ذهن خوانی ندارد؛ نمی‌تواند به محیط توجه کند یا خود را جای دیگران بگذارد و احساسات دیگران را درک کند.

آیا اوتیسم درمان پذیر است؟

متاسفانه والدین برخی از کودکان دچار اوتیسم واقعیت را انکار می‌کنند، چون پذیرش این موضوع سخت است، اما با این کار فقط کودک شان را از دوران طلایی درمان محروم می‌کنند؛ در صورتی که اگر آموزش‌های لازم، به موقع به کودک در سن طلایی داده شود، احتمال طبیعی‌تر شدن رفتار‌ها وجود دارد. در موارد خفیف معمولا اوتیسم را دیر و در نوجوانی و جوانی تشخیص می‌دهند. وقتی مهارت‌ها شکل پیدا کرد، دیگر نمی‌توان آن را تغییر داد. البته اگر بینش را تغییر دهیم، حتی به این افراد در این سن هم می‌توان کمک کرد؛ مثلا اگر نوجوانی نمی‌داند کجا باید حین ارتباط صحبت هایش را قطع کند، باید به مادر یاد داده شود با علائم خاصی به فرزندش غیرمستقیم نشان دهد صحبت کافی است.

سن طلایی درمان اوتیسم تا قبل از ۵ سالگی است. هر چه در سن پایین تری اختلال تشخیص داده و بازتوانی‌ها شروع شود، احتمال طبیعی شدن بیشتر است، اما باید بپذیریم که این کودکان همیشه تا حدودی با سایر همسالان خود متفاوت هستند. با این همه، متاسفانه برخی از درمانگران هنوز تعریف قدیمی اوتیسم را باور دارند و فکر می‌کنند این بیماران، ناتوان و گوشه گیر هستند و اگر فردی کلام و فقط علایق خاص و تکراری داشته باشد، می‌گویند به اوتیسم مبتلا نیست و با تشخیص اشتباه، کودک را از دورانط لایی درمان محروم می‌کنند.

انواع روش های درمان اوتیسم

روش های درمانی شامل تصحیح رفتاری و روش بهبود ارتباط ،روش های رژیمی و دارویی و استفاده از روش های ترکیبی می باشند. همچون:

• آموزش از طریق شنوائی
• آموزش جز به جز
• ویتامین درمانی
• درمان با رژیم غذائی بدون غلات
• برقراری ارتباط آسان
• موسیقی درمانی
• بازی درمانی
• درمان انسان با کمک حیوان
• کار درمانی
• بهبود مجموعه حواس
• یکپارچه سازی حسی

مسلما با حمایت کافی از کودک و پیگیری آخرین پژوهش‌های پزشکی و روش‌های درمانی کودک مبتلا به اوتیسم می‌توانید زندگی مناسبی را برای کودکان اوتیسمی به ارمغان بیاورید. در صورت وجود ابهاماتی در مورد “علائم بیماری اوتیسم و روش های درمان آن در کودکان” با مشاوران با تجربه مرکز الو مشاوره در این زمینه در ارتباط باشید. سایر مطالب مرتبط:

[contact_info title= “علائم بیماری اوتیسم و روش های درمان آن در کودکان”] 

شما می توانید در قسمت دیدگاه سوالات خود را با مشاوران ما درمیان بگذارید …